Twoja sprawa z zakresu prawa karnego jest już wystarczająco stresująca. Nie powinieneś rozbijać banku tylko po to, aby upewnić się, że jesteś chroniony

Spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu człowieka w wyniku bójki i pobicia – art. 158 § 2 kk

Art. 158 Kodeksu karnego

§ 1. Kto bierze udział w bójce lub pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu § 1 lub w art. 157 spowodowanie średniego i lekkiego uszczerbku na zdrowiu § 1, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Jeżeli następstwem bójki lub pobicia jest ciężki uszczerbek na zdrowiu człowieka, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

§ 3. Jeżeli następstwem bójki lub pobicia jest śmierć człowieka, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Podmiotem przestępstw z art. 158 § 1-3 KK jest każdy, kto w jakikolwiek sposób bierze udział w bójce lub pobiciu, niezależnie od tego czy jego osobisty udział wykazuje cechy działania niebezpiecznego dla życia lub zdrowia człowieka, a także niezależnie od tego czy można mu przypisać zadanie ciosu powodującego następstwa, o których mowa w § 2 lub 3 art. 158 KK. Odpowiedzialność za udział w bójce lub pobiciu ma charakter wspólnej odpowiedzialności osób biorących udział w takim zdarzeniu.

Powszechnie akceptowany jest pogląd, że udział w pobiciu wiąże się z odpowiedzialnością zbiorową ich uczestników (K. Daszkiewicz: przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu-Komentarze Karne Becka, Warszawa 2000, str. 364.) Jeśli następstwem pobicia jest ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego i ustalono, który z uczestników spowodował to następstwo to odpowiedzialność karna uczestników pobicia powinna być zróżnicowana, a mianowicie: każdy jego uczestnik, którego nie obciąża indywidualne spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu odpowiada za udział w pobiciu z następstwem w postaci ciężkiego uszkodzenia ciała, a więc z art. 158 § 2 KK, a uczestnik pobicia, który indywidualnie spowodował to następstwo, odpowiada za przestępstwo, pozostające w zbiegu z jego udziałem w pobiciu. Takie stanowisko wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego: w wyroku z dnia 28.07.1972 r., RW 692/72, OSNKW 1972/11/181 stwierdzono:

Dla bytu przestępstwa określonego w art. 158 KK nie jest niezbędne, aby każdy z uczestników bójki lub pobicia zadał pokrzywdzonemu (lub pokrzywdzonym) choćby jeden cios w postaci uderzenia, kopnięcia itp., natomiast wystarczy do wypełnienia bytu tegoż przestępstwa inna postać udziału w bójce (pobiciu), tj. świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie ludzi, jeśli z bójki (pobicia) wynikną skutki wymienione w tym przepisie, i to niezależnie od tego, czy da się ustalić indywidualnie sprawcę konkretnych skutków (wynikłych z bójki lub pobicia, a mających np. postać wymienionych w art. 158 § 2 lub 3 KK), czy też nie. Patrz też wyrok z 12.11 1981 r. (II KR, 189/81), OSNPG 1982, Nr 6, poz. 80, wyrok z 20.4.1989 r. (II KR 60/80) OSNPG 1990. Nr 10-12,poz. 72).W ostatnio powołanym wyroku stwierdzono:

Przepis art. 158 KK nie przewiduje takiej formy przestępstwa pobicia, którego następstwem jest spowodowanie naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia na czas trwający nie dłużej niż 7 dni (skutek z art. 157 § 2 KK) bądź powyżej 7 dni (skutek z art. 157 § 1 KK), tak jak jest to w przypadku następstwa pobicia w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu człowieka (jak w art. 158 § 2 KK) lub śmierci człowieka (jak w art. 158 § 3 KK). To zaś oznacza, iż w przypadku doznania przez pobitego skutku w postaci obrażeń określonych w art. 157 § 1 lub 2 KK niezbędne jest ustalenie, iż to konkretny sprawca pobicia swoim indywidualnym i zawinionym działaniem spowodował takie skutki, by móc temu sprawcy przypisać winę w popełnieniu takiego czynu.

Odpowiedzialność sprawców winna być oceniana w granicach zamiaru każdego z nich. W sytuacji, w której wszyscy oskarżeni, działając w warunkach współsprawstwa, biorą udział w pobiciu pokrzywdzonego, a skutek w postaci śmierci jest wynikiem podejmowania działań jedynie przez jednego z nich w ramach wykazanego zamiaru pozbawienia życia, które to następstwo pozostawało nie tylko poza świadomością pozostałych napastników, ale i nie sposób łączyć go przyczynowo z niezachowaniem ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, brak jest podstaw do przypisania im działania w warunkach określonych w przepisie art. 158 § 3 KK, a możliwe jest jedynie przyjęcie odpowiedzialności z art. 158 § 1 KK, bądź z art. 158 § 2 KK, przy czym w ostatniej sytuacji tylko wówczas, jeśli wykaże się, iż ciężkie obrażenia ciała ofiary były rezultatem działania wszystkich sprawców, poprzedzającego eksces jednego, związany z zamiarem zabójstwa.

Ciężkim uszczerbkiem na zdrowi jest:

1) pozbawienie człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia,

2) inne ciężkie kalectwo, ciężka choroba nieuleczalna lub długotrwała, choroba realnie zagrażająca życiu, trwała choroba psychiczna, całkowita albo znaczna trwała niezdolność do pracy w zawodzie lub trwałe, istotne zeszpecenie lub zniekształcenie ciała.

Przez ciężkie kalectwo rozumie się zupełne zniesienie lub nawet bardzo znaczne ograniczenie czynności ważnego narządu. W szczególności za spełniające ustawowe wymagania dla przyjęcia „innego ciężkiego kalectwa” uznano zniesienie czynności jednego z narządów parzystych (jąder, oczu, nerek, płuc, uszu), ze względu na to, że każdy z nich jest ważnym dla życia narzędziem o samodzielnej wysoce wyspecjalizowanej czynności. Za spełniające przesłanki „innego ciężkiego kalectwa” SA w Katowicach uznał w wyr. z 3.3.2016 r. (II AKa 40/16): „możliwe na skutek porażenia prądem i zwęglenia zniesienie czynności całej dłoni, będącej jednym z organów parzystych ciała człowieka”, a SA w Katowicach w wyr. z 3.3.2016 r. (II AKa 40/16, Legalis) do takiej kategorii zaliczył skutki w postaci „całkowitego unicestwienia prawej dłoni bądź jej palców – kciuka i wskazującego”.

Do kategorii ciężkich uszczerbków zaliczone zostało też spowodowanie niezdolności do pracy w zawodzie, która powinna być całkowita lub znaczna i trwała. Nie oznacza to, że musi wystąpić niezdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, lecz zatrudnienia w zawodzie wyuczonym lub faktycznie wykonywanym.

Długotrwała choroba realnie zagrażająca życiu oznacza, że realne zagrożenie dla życia nie było przelotne, ale utrzymywało się przez dłuższy czas. Długotrwałość może być rozumiana nawet jako okres kilkudniowy, w którym występowało realne zagrożenie dla życia, tzn. miało miejsce poważne zaburzenie podstawowych czynności narządów istotnych dla utrzymania życia, z powodu jakich w każdej chwili może nastąpić zgon. W sytuacji, gdy „długotrwałość choroby” musi być interpretowana każdorazowo przez organ procesowy, przy uwzględnieniu okoliczności konkretnego uszczerbku na zdrowiu i wynikłej z niego choroby, jak i okresu jej leczenia, to nie sposób zaaprobować tych poglądów, które opowiadają się za sztywnymi granicami czasokresu trwania choroby, np. powyżej 6 miesięcy (por. wyroku Sądu Najwyższego: z dnia 6.7.1972 r., RPEiS 1973, nr 1, poz. 374, z dnia 12.2.1976 r., KR 276/75, niepubl.). Wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 31 maja 2004 r. II AKa 98/04

Ustalenie w przedmiocie możności przewidywania przez sprawcę skutku, o jakim mowa wart. 158 § 2 lub § 3 KK, sąd może poczynić na podstawie konkretnych okoliczności zajścia, które wskazują, że bójka (pobicie) ma charakter tak dalece niebezpieczny, iż może w niej dojść do śmierci lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu człowieka. Takimi okolicznościami mogą być np. używanie przez uczestnika lub uczestników zajścia niebezpiecznych przedmiotów, widoczna brutalność uczestników zajścia, bezwzględne wykorzystywanie przewagi nad jedną ze stron, wydawane w toku zajścia okrzyki lub nawoływania i inne podobne okoliczności wskazujące na taką „temperaturę” zajścia, w której skutek opisany w przepisach art. 158 § 2 i § 3 KK przedstawia się jako prawdopodobny i realny (zob. wyrok SN z 06.04.1972 r., III KR 19/72, OSP 1972/10/189).

Zeszpecenie jest spowodowaniem zewnętrznych, poważnych zmian na ciele, prowadzących do znacznego obniżenia estetyki jego wyglądu. Mogą to być zarówno zmiany na skórze (np. narośl, guz, blizny lub przebarwienia po doznanym urazie), jak i utrata części ciała (np. małżowiny usznej, nosa, przednich zębów). Samo istnienie teoretycznej, potencjalnej możliwości powrotu do poprzedniego wyglądu, zwłaszcza jeśli może to nastąpić jedynie dzięki szczególnie skomplikowanym, długotrwałym, kosztownym i trudno dostępnym zabiegom chirurgii plastycznej, nie może wpływać na ocenę cechy trwałości zeszpecenia. Przy ocenie tej należy jednak brać pod uwagę możliwość odwrócenia takich skutków, jeżeli może to nastąpić w drodze zabiegów rutynowych, stanowiących aktualny standard nauk medycznych w zakresie chirurgii plastycznej i rekonstrukcyjnej. Wywołane skutki w postaci zeszpecenia lub zniekształcenia ciała dodatkowo powinny być oceniane jako trwałe i istotne. Cecha trwałości powinna być oceniana „w perspektywie istniejącej w dacie orzekania przez sąd i w świetle poziomu wiedzy, narzędzi i umiejętności dostępnych w tym momencie, a nie z punktu widzenia przyszłych i hipotetycznych możliwości, które mogą nie nastąpić w osiągalnym czasie.

[spacer]

W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.

Z wyrazami szacunku.

Adwokat Mateusz Ziębaczewski

Mateusz Ziębaczewski to doświadczony adwokat i jedyny w swoim rodzaju specjalista od prawa karnego. Swoją wiedzą i umiejętnościami służy klientom, pomagając im w najbardziej skomplikowanych sprawach karnych. Wybierając nas możesz mieć pewność, że będziemy w pełni oddani Tobie i Twojej sprawie. Z naszą kancelarią współpracują najbardziej znani profesorowie, doktorzy prawa oraz byli ministrowie, gdyż cenią jakość, pewność i bezpieczeństwo jakie oferujemy.

email telefon LinkedIn

Zobacz pozostałe wpisy autora

Jarocin Gostyń Szamotuły Pleszew Czarnków Trzcianka Oborniki Chodzież Piła Gorzów Wielkopolski Konin Turek Nowy Tomyśl Leszno Wolsztyn Grodzisk Wielkopolski Gniezno Słupca Skoki Kalisz Śrem Buk Kostrzyn Duszniki Kościan Września Środa Wielkopolska Murowana Goślina Ostrów Wielkopolski Kórnik Luboń Swarzędz Opalenica Wągrowiec Krotoszyn Pobiedziska Pniewy Rogoźno Wronki Powidz S uchy Las Biedrusko Tarnowo Podgórne Komorniki Dopiewo Przykona Kleczew Czerwonak Stęszew Kleszczewo Rokietnica Międzychód, Łódź Wrocław Warszawa Katowice Kraków Rzeszów Lublin Gdańsk Szczecin Zielona Góra Opole Śląsk Kielce Olsztyn Bydgoszcz, Mińsk Mazowiecki Wołomin Pruszków Radom Otwock Legionowo Garwolin Grójec Ciechanów Grodzisk Mazowiecki Płońsk Ostrołęka, Dwór Mazowiecki Żyrardów Wyszków Mińsk Mazowiecki Łomianki Marki Ząbki Józefów Konstancin Sochaczew Nadarzyn Wólka, Kosowska Tarczyn Góra Kalwaria Wiskitki Teresin Zaborów Węgrów Warka Sokołów Przasnysz Pułtusk Raszyn Siedlce Białystok

Kancelaria Prawa Karnego w Poznaniu. Prawo Karne Poznań