Art.207. Kodeku karnego
§1.Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§2.Jeżeli czyn określony w § 1 połączony jest ze stosowaniem szczególnego okrucieństwa, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§3.Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 lub 2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.
Ustawowe określenie „znęca się” oznacza działanie albo zaniechanie polegające na umyślnym zadawaniu bólu fizycznego lub dotkliwych cierpień moralnych, powtarzającym się albo jednorazowym, lecz intensywnym i rozciągniętym w czasie. Przestępstwo określone w art. 207 § 1 KK może być popełnione umyślnie i to wyłącznie z zamiarem bezpośrednim. Przesądza o tym znamię intencjonalne „znęca się”, charakteryzujące szczególne nastawienie sprawcy. Ponieważ przestępstwo znęcania się jest z reguły zachowaniem wielodziałaniowym, złożonym zazwyczaj z wielu elementów wykonawczych naruszających różne dobra, wszystkie te pojedyncze czynności znęcania się muszą być popełnione umyślnie.
Na przestępstwo znęcania składają się tylko te poszczególne czynności wykonawcze sprawcy, które intencjonalnie nakierowane są na zadanie osobie pokrzywdzonej cierpień fizycznych lub psychicznych. Nie jest wykluczone popełnienie w tym samym czasie przez sprawcę przestępstwa znęcania, polegającego m.in. na stosowaniu przemocy wobec osoby pokrzywdzonej oraz popełnienie na szkodę tej samej osoby innego przestępstwa znamiennego użyciem przemocy. Będzie tak w szczególności w przypadku, gdy zostanie ustalone, że stosując przemoc sprawca dążył do osiągnięcia innego celu niż wyrządzenie wspomnianej osobie krzywdy fizycznej. Rzecz jasna, zawsze decydować będą niepowtarzalne okoliczności konkretnej sprawy.
Szczególne okrucieństwo wyraża się w zadawaniu pokrzywdzonemu szczególnie poważnych cierpień, przekraczających swoją intensywnością określone w art. 207 § 1 KK pojęcie znęcania się, i poprzez m.in. stosowaniu przemocy znacznie intensywniejszej od stawianego oporu, długotrwałe intensywne znęcanie się lub powodowanie uszkodzeń ciała, czy posługiwanie się przez sprawcę narzędziem niebezpiecznym dla życia i zdrowia. O uznaniu zaś działania sprawcy za kwalifikowaną, ze względu na ”szczególne okrucieństwo”, postać przestępstwa określonego 207 § 2 KK, decyduje właśnie jego zamiar uzewnętrzniany rodzajem i sposobem działania.
Sam fakt, że ofiarą znęcania było małe bezbronne dziecko nie jest wystarczający do uznania, że przestępstwo to połączone było ze stosowaniem szczególnego okrucieństwa w rozumieniu art. 207 § 2 KK. Wszystko zależy od ustaleń faktycznych. Nie działa tu więc żaden automatyzm, swego rodzaju domniemanie. Gdyby było inaczej ustawodawca odmiennie sformułowałby ustawowe znamiona tego przestępstwa. Tak więc w każdej konkretnej sprawie należy analizować rodzaj i sposób działania sprawcy znęcania.
Przykładowo, zachowania oskarżonego, polegającego na biciu pokrzywdzonej, kopaniu ją po całym ciele, uderzanie prętem krzesła po ciele, przebijanie uszu, nosa i języka przy użyciu śrubokręta, wykręcanie rąk, skakanie dolnymi kończynami po dłoniach i rękach, przypalanie ciała żelazkiem, prośby wciśnięcia klucza od samochodu do gałki ocznej pokrzywdzonej, wlanie kleju do prawej małżowiny usznej pokrzywdzonej, a także ostrzyżenie głowy pokrzywdzonej, w wyniku czego pokrzywdzona doznała licznych wielomiejscowych podbiegnięć krwawych i otarć naskórka, złamania kości nosowej, krwiaków okularowych, rany tłuczonej okolicy ciemieniowej, rany małżowiny usznej prawej, obustronnych licznych złamań żeber, złamania trzonu lewej kości udowej, złamania obojczyka prawego i złamania obu łopatek, odmy opłucnowej lewostronnej, rany języka, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia pokrzywdzonej trwający dłużej niż 7 dni. Opis ten niewątpliwe przeczy możliwości uznania czynu oskarżonego za przestępstwo znęcania się w typie podstawowym, a tym samym jednoznacznie przemawia za bezpodstawnością zarzutów skarżących.
[spacer]
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.
Z wyrazami szacunku.
