Instytucja warunkowego umorzenia postępowania jest zaliczana do środków związanych z poddaniem sprawcy próbie. Ten środek orzekany jest na okres próby, w trakcie której sprawdzana jest trafność prognozy kryminologicznej, będącej jedną z przesłanek tego rodzaju orzeczenia. Zgodnie z treścią art. 67 § 1 KK, okres próby ustalony przez sąd w wyroku, nie może być krótszy od roku ani też dłuższy od trzech lat i biegnie od chwili uprawomocnienia się wyroku. Zatem obowiązkiem sądu orzekającego jest umieszczenie w wyroku precyzyjnego rozstrzygnięcia, co do czasu trwania tego okresu. Ustawowy wymóg określenia w wyroku okresu obowiązywania zastosowanego środka probacyjnego wyklucza możliwość precyzowania tego okresu dopiero w postępowaniu wykonawczym, np. w trybie art. 13 § 1 KKW.
O ile, w wypadku skazania osoby uczestniczącej w ruchu za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, w sytuacji popełnienia takiego przestępstwa przez sprawcę będącego w stanie nietrzeźwości, orzeczenie tego rodzaju środka karnego jest obligatoryjne (art. 42 § 2 KK), o tyle w razie warunkowego umorzenia postępowania staje się on środkiem o charakterze fakultatywnym (art. 67 § 3 KK).
Co więcej, jednoznaczna treść tego ostatniego przepisu nie pozostawia wątpliwości, że w istotny sposób ulegają też modyfikacji granice w jakich powyższy środek może zostać orzeczony. I tak w wypadku skazania w warunkach o jakich mowa w art. 42 § 2 KK zakaz określony w art. 39 pkt 3 KK orzeka się w wymiarze od lat 3 do lat 15, natomiast w sytuacji warunkowego umorzenia postępowania orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów możliwe jest wyłącznie w granicach od roku do 2 lat (art. 67 § 3 KK w zw. z art. 43 § 1 KK).
Przepis art. 67 § 3 KK stanowi – w zakresie orzekania środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych – lex specialis w stosunku do art. 42 § 2 KK, a tym samym wyłącza stosowanie tego ostatniego przepisu przy warunkowym umorzeniu postępowania (zob.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 2002 r., I KZP 33/01, OSNKW 2002, z. 3-4, poz. 15 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2014 r., III KK 481/13). Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 8 stycznia 2019 r. III KK 776/18
[spacer]
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.
Z wyrazami szacunku.
