Art. 310 Kodeksu karnego
§ 1. Kto podrabia albo przerabia polski albo obcy pieniądz, polski albo obcy znak pieniężny, który został ustalony jako prawny środek płatniczy, jednak nie został jeszcze wprowadzony do obiegu, inny środek płatniczy albo dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej albo zawierający obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce lub z pieniędzy, innego środka płatniczego albo z takiego dokumentu usuwa oznakę umorzenia, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 5 albo karze 25 lat pozbawienia wolności.
§ 2. Kto pieniądz, inny środek płatniczy lub znak pieniężny albo dokument określone w § 1 puszcza w obieg albo go w takim celu przyjmuje, przechowuje, przewozi, przenosi, przesyła albo pomaga do jego zbycia lub ukrycia, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.
§ 4. Kto czyni przygotowania do popełnienia przestępstwa określonego w § 1 lub 2, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Karta płatnicza należy do zbioru desygnatów pojęcia „inny środek płatniczy” w rozumieniu art. 310 § 1 KK. Trzeba tylko zaznaczyć, że chodzi o kartę uprawniającą nie tylko do pobrania pieniędzy ale i do dokonywania zapłaty, zdatną do tego by zastępować pieniądz. Karta służąca wyłącznie do wypłaty gotówki nie jest środkiem płatniczym, ponieważ nie spełnia jednej z jego podstawowych funkcji jaką jest zdolność do zwolnienia ze zobowiązań pieniężnych. Nie jest zdatna do dokonywania za jej pomocą rozliczeń pieniężnych (por. art. 63 ust. 1 Prawa bankowego) – ustawa z dnia 29.8.1997 r. – t.j.: Dz.U. nr 72 z 2002 r., poz. 665. Taki właśnie sposób rozumienia znamienia „inny środek płatniczy” prezentuje cyt. m.in. w uzasadnieniu wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 20.11.2002 r., II AKA 467/02 (OSA 2003 r., z. 4 poz. 36). Podobne stanowisko zajmuje J. Skorupka w glosie do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7.10.2003 r., V KK 39/03 (OSP 2004 r. z. 6, poz. 80) oraz autorzy komentarzy pod red. A. Zolla i A. Wąska.
Będą więc innymi środkami płatniczymi np. karty kredytowe, obciążeniowe, debetowe lecz nie bankomatowe umożliwiające jedynie wypłatę pieniędzy z bankomatu. Karta płatnicza będąca jedynym z rodzajów elektronicznych instrumentów płatniczych (por. art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 12.9.2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych – Dz.U. nr 169, poz. 1385) jest definiowana jako karta identyfikująca wydawcę i upoważnionego posiadacza uprawniająca do wypłaty gotówki lub dokonywania zapłaty, a w przypadku karty wydanej przez bank lub instytucję ustawowo upoważnioną do udzielenia kredytu także do dokonywania wypłaty gotówki i zapłaty z wykorzystaniem kredytu (art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy – Prawo bankowe w związku z art. 2 pkt 7 ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych).
O ile w wypadku pieniądza podstawowe znaczenie dla zdolności do spełnienia funkcji zapłaty ma jego zewnętrzny wygląd, to w wypadku elektronicznych instrumentów płatniczych jest nim informacja zapisana na nośniku, w który jest wyposażony. W wypadku kart płatniczych zazwyczaj będzie to pasek magnetyczny (na rynku występują już karty chipowe). To na nośniku informacji znajdują się dane umożliwiające podejmowanie pieniędzy i dokonywanie transakcji bezgotówkowych.
W wypadku zapłaty przy użyciu pieniądza gotówkowego następuje ono poprzez wręczenie odpowiedniej ilości pieniędzy drugiej stronie. Operacja zapłaty elektronicznym instrumentem płatniczym wymaga udziału posiadacza, akceptanta (przedsiębiorca, który zawarł umowę z agentem rozliczeniowym dotyczącą przyjmowania zapłaty przy użyciu m.in. kart płatniczych), agenta rozliczeniowego, banku rozliczeniowego, banku – wystawcy karty i banku akceptanta. Spośród wymienionych tu podmiotów bezpośredni kontakt z podrobioną kartą płatniczą mają płacący kartą i akceptant. Dla realizacji operacji konieczna jest autoryzacja czyli wyrażenie zgody przez wystawcę karty na zapłatę przy użyciu tej karty. Następuje to przy użyciu centrów autoryzacyjno-rozliczeniowych (agenci rozliczeniowi) i terminali POS odczytujących i przesyłanych dane z kart magnetycznych.
Autoryzując transakcję uprawniony podmiot nie ma więc kontaktu z kartą płatniczą („nie widzi” jej) lecz z informacją odczytaną z paska magnetycznego przez terminal POS. Podobnie agent rozliczeniowy obsługujący transakcję, bank rozliczeniowy pośredniczący m.in. w przekazywaniu środków pieniężnych, bank akceptanta uznający rachunek akceptanta. Dla wszystkich tych podmiotów, a w szczególności w procesie autoryzacji koniecznym dla powodzenia transakcji warunkiem niezbędnym i wystarczającym jest uzyskanie danych z drugiej ścieżki paska magnetycznego karty płatniczej, a nie obraz tej karty. Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 11 lipca 2008 r. II AKa 143/08
Sprawca, który podejmuje się zakupów przy użyciu podrobionych kart płatniczych i w związku z tym akceptuje wytworzenie kart zawierających jego dane osobowe w celu umożliwienia mu dokonywania tych zakupów, jest współsprawcą przestępstwa z art. 310 § 1 KK.
[spacer]
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.
Z wyrazami szacunku.