Akt oskarżenia wniesiony przez pokrzywdzonego powinien być sporządzony i podpisany przez adwokata lub radcę prawnego i spełniać wymogi formalne, tak stanowi kodeks postępowania karnego. Mamy więc do czynienia z przymusem adwokackim lub radcowskim.
Akt oskarżenia powinien zawierać:
– imię i nazwisko oskarżonego, inne dane o jego osobie
– dane o zastosowaniu środka zapobiegawczego,
– dokładne określenie zarzucanego oskarżonemu czynu ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnienia oraz skutków, a zwłaszcza wysokości powstałej szkody,
– wskazanie, że czyn został popełniony w warunkach wymienionych w art. 64Kodeksu karnego albo w art. 37§ 1 pkt 4 Kodeksu karnego skarbowego,
– wskazanie przepisów ustawy karnej, pod które zarzucany czyn podpada,
– wskazanie sądu właściwego do rozpoznania sprawy i trybu postępowania,
– uzasadnienie oskarżenia.
– właściwość sądu, który będzie rozpatrywał sprawę.
Należy również umieścić w subsydiarnym akcie oskarżenia:
– listę osób podlegających wezwaniu na rozprawę główną,
– wykaz innych dowodów,
– data sporządzenia aktu oskarżenia,
– podpis sporządzającego akt oskarżenia,
– załączniki.
Jednak prywatny akt oskarżenia może ograniczyć się do
oznaczenia osoby oskarżonego, zarzucanego mu czynu oraz wskazania dowodów, na których opiera się oskarżenie.
Należy podać nie tylko imię i nazwisko oskarżonego, ale także inne dane o jego osobie, które pozwolą dokładnie ustalić oskarżonego. Danymi tymi są:
– tożsamość oskarżonego,
– numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL),
– w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL – numer i nazwę dokumentu stwierdzającego tożsamość oraz nazwę organu, który wydał dokument,
– wiek oskarżonego,
– jego stosunki rodzinne i majątkowe,
– wykształcenie,
– zawód i źródła dochodu,
– dane o jego karalności,
– a w miarę możliwości również Numer Identyfikacji Podatkowej (NIP).
Jednak pokrzywdzony powinien wskazać takie dane, jakie są w jego posiadaniu, więc może nie ustalić wszystkich danych.
Na początku uzasadnienia należy wykazać
drogę do nabycia prawa do wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia, czyli wykazać:
– wydanie postanowienia o zaniechaniu ścigania (odmowa wszczęcia lub umorzenie postępowania przygotowawczego),
– wniesienie zażalenia,
– postanowienie sądu o uchyleniu i ponowne wydanie postanowienia o zaniechaniu ścigania,
– a także wskazać na zachowanie terminu miesiąca od doręczenia zawiadomienia na wniesienie aktu oskarżenia
W części merytorycznej należy przytoczyć fakty i dowody, na których opiera się oskarżenie.
Możliwość przyłączenia się innego pokrzywdzonego tym samym czynem do postępowania uruchomionego przez subsydiarnego oskarżyciela posiłkowego przysługuje zarówno takiemu pokrzywdzonemu, który spełnia warunki do wniesienia samodzielnego aktu oskarżenia, jak i pokrzywdzonemu, który takich uprawnień nie posiada. Konsekwencją tego jest niemożność wniesienia kolejnego, samodzielnego aktu oskarżenia w tej samej sprawie, ponieważ na przeszkodzie stoi przesłanka zawisłości sprawy.
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.
Z wyrazami szacunku.
