Kary za przestępstwa skarbowe zostały zestawione według abstrakcyjnie ujmowanego stopnia ich dolegliwości, począwszy od kary najłagodniejszej. Przyjmuje się, że ów układ kar nie jest dziełem przypadku, przeciwnie – wyraża ustawowe priorytety w wyborze rodzaju kary będące wyrazem określonej filozofii karania . Reakcja karnoskarbowa ma cel kompensacyjny (rekompensata za wyrządzoną szkodę) oraz cel egzekucyjny (przymuszenie sprawcy do wykonania obowiązku publiczno-prawnej daniny). W prawie karnym skarbowym istnieje priorytet celu egzekucyjnego przed represją karania, bowiem chodzi o zapewnienie odpowiednio wczesnego wyrównania uszczerbku finansowego, a to z kolei wpływa na złagodzenie i czasami wyłączenie odpowiedzialności karnej skarbowej. Wśród dyrektyw stosowania kar i środków karnych znajduje swoje odzwierciedlenie zasada humanitaryzmu. Logiczną konsekwencją przyjęcia tej zasady jest nakaz racjonalnego stosowania kar i środków.
Karami za przestępstwa skarbowe są:
1) kara grzywny w stawkach dziennych;
2) kara ograniczenia wolności;
3) kara pozbawienia wolności.
Środkami karnymi są:
1) dobrowolne poddanie się odpowiedzialności;
2) przepadek przedmiotów;
3) ściągnięcie równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów;
4) przepadek korzyści majątkowej;
5) ściągnięcie równowartości pieniężnej przepadku korzyści majątkowej;
6) zakaz prowadzenia określonej działalności gospodarczej, wykonywania określonego zawodu lub zajmowania określonego stanowiska;
7) podanie wyroku do publicznej wiadomości;
8) pozbawienie praw publicznych;
9) środki związane z poddaniem sprawcy próbie:
a) warunkowe umorzenie postępowania karnego,
b) warunkowe zawieszenie wykonania kary,
c) warunkowe zwolnienie.
Środkami zabezpieczającymi są:
1) elektroniczna kontrola miejsca pobytu;
2) terapia;
3) terapia uzależnień;
4) pobyt w zakładzie psychiatrycznym;
5) przepadek przedmiotów;
Kodeks karny skarbowy wprowadza własne rygory, dotyczące:
1) uwzględnienia wagi naruszonego obowiązku finansowego;
2)uwzględnienia starań o zapobieżenie uszczuplenia, względnie dbałości o wyrównanie uszczuplonej należności publicznoprawnej;
3) zamiany kary pozbawienia wolności na karę ograniczenia wolności;
4) stosowania nadzwyczajnego obostrzenia kary;
5) stosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary oraz
6) zbiegu przepisów.
Przy wymiarze kary sąd uwzględnia okoliczności:
1) dotyczące samego przestępstwa (rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej czynem zabronionym rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na sprawcy obowiązku finansowego);
2) charakteryzujące osobowość sprawcy w związku z czynem zabronionym (motywacja i sposób zachowania się w czasie i po popełnieniu czynu zabronionego, czynione starania o zapobieżenie uszczuplenia należności publicznoprawnej lub jej późniejsze wyrównanie);
3) charakteryzujące osobowość sprawcy niezależnie od czynu zabronionego (właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego).
Okoliczności te mają charakter ambiwalentny – ich uwzględnianie może wpływać zarówno na surowszą, jak i na łagodniejszą ocenę stopnia społecznej szkodliwości rozpoznawanego czynu oraz stopnia winy sprawcy, mają przy tym podstawowe znaczenie z punktu widzenia oceny potrzeb w zakresie oddziaływań o charakterze prewencyjnym.
Te dyrektywy szczególne sądowego wymiaru kary lub innych środków penalnych sformułowane w prawie karnym skarbowym to dyrektywy zmierzające do racjonalnego ograniczania represji karnej (degresji karania) przy czynach karnych skarbowych o niedużym ciężarze gatunkowym, obligujące sąd do rozważenia w pierwszej kolejności wyboru kary lub środka karnego o charakterze wolnościowym, a nierzadko nawet upoważniające sąd do nieorzekania kary przewidzianej w sankcji przepisu prawnokarnego, którego naruszenie przypisuje się sprawcy, lecz do zastosowania reakcji o znacznie zredukowanej dolegliwości, i to w ramach zwykłego a nie nadzwyczajnie złagodzonego wymiaru kary. Są to dyrektywy szczególne, które upoważniają sąd do:
1) udzielenia zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności;
2) odstąpienia od wymierzenia kary i orzeczenia wyłącznie środka karnego lub do rezygnacji także z niego;
3) rozważenia (i to obligatoryjnego) w pierwszej kolejności celowości zastosowania kar lub środków wolnościowych;
4) orzeczenia kary ograniczenia wolności jako kary zamiennej w miejsce grożącej kary pozbawienia wolności oraz
5) dyrektywa zakazująca w określonych wypadkach orzekania kary ograniczenia wolności w postaci obowiązku wykonywania pracy na cele społeczne.
[spacer]
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.
Z wyrazami szacunku
