Przedawnienie uchyla karalność czynu przestępnego, nie odbierając czynowi charakteru przestępstwa. Terminy przedawnienia są odpowiednio długie, w zależności od wagi przestępstwa. Ich upływ dezaktualizuje realizację celów karania, ma też na względzie uniknięcie destrukcji procesu integracji społecznej sprawcy przestępstwa. Pewne znaczenie mają też względy praktyczne, związane z trudnościami dowodzenia w procesie faktu popełnienia przestępstwa. W aspekcie procesowym przedawnienie powoduje zakaz wszczęcia postępowania i konieczność umorzenia postępowania już wszczętego w sprawie o przestępstwo, w przypadku którego nastąpiło przedawnienie karalności. Ustanie karalności przestępstwa następuje z mocy prawa w rezultacie samego upływu czasu kalendarzowego odpowiadającego terminowi przedawnienia. Jeżeli termin przedawnienia karalności przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego upływa w dniu uznanym przez ustawę za wolny od pracy, to wniesienie aktu oskarżenia w następnym dniu nie może spowodować wydłużenia tego terminu. Początek biegu terminu przedawnienia karalności przestępstwa rozpoczyna się od czasu popełnienia czynu zabronionego.
Pamiętajmy, że zobowiązanie podatkowe, to zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa albo gminy podatku w wysokości, terminie i miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego. Zobowiązanie podatkowe jest skonkretyzowanym obowiązkiem podatkowym, ten ostatni bowiem jest kategorią abstrakcyjną, potencjalnym tylko nakazem zapłaty podatku wskutek ziszczenia się sytuacji faktycznych określonych w hipotezie normy prawnopodatkowej, konieczność zatem zapłaty podatku powstaje dopiero w momencie konkretyzacji obowiązku podatkowego, czyli w momencie jego przekształcenia w zobowiązanie podatkowe.
Karalność przestępstwa skarbowego ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło lat:
1) 5 – gdy czyn stanowi przestępstwo skarbowe zagrożone karą grzywny, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 3 lat;
2) 10 – gdy czyn stanowi przestępstwo skarbowe zagrożone karą pozbawienia wolności przekraczającą 3 lata.
Karalność przestępstwa skarbowego polegającego na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej ustaje także wówczas, gdy nastąpiło przedawnienie tej należności. W wypadkach przewidzianych wyżej bieg przedawnienia przestępstwa skarbowego polegającego na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej rozpoczyna się z końcem roku, w którym upłynął termin płatności tej należności. Z kolei w wypadkach przewidzianych wyżej, jeżeli dokonanie przestępstwa skarbowego zależy od nastąpienia określonego w kodeksie skutku, bieg przedawnienia rozpoczyna się od czasu, gdy skutek nastąpił.
Wszczęcie postępowania wobec sprawcy
Jeżeli w okresie wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy, karalność popełnionego przez niego przestępstwa skarbowego określonego w pkt 1 ustaje z upływem 5 lat, a przestępstwa skarbowego określonego w pkt 2 – z upływem 10 lat od zakończenia tego okresu. Postępowanie przeciwko osobie (ad personam) rozpoczyna się w momencie wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów albo w momencie postawienia zarzutu bez wydania postanowienia. W razie uchylenia prawomocnego orzeczenia przedawnienie biegnie od dnia wydania orzeczenia w tym przedmiocie, chyba że karalność przestępstwa skarbowego już ustała. Przedawnienie nie biegnie, jeżeli przepis ustawy nie pozwala na wszczęcie lub dalsze prowadzenie postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe.
Przedawnienie należności i długu celnego
Jeżeli sprawca przestępstwa skarbowego dopuścił się uszczuplenia lub narażenia na uszczuplenie należności celnej, bieg jego przedawnienia rozpoczyna się z dniem, w którym powstał dług celny; jeżeli nie jest możliwe określenie dnia powstania długu celnego, bieg przedawnienia przestępstwa skarbowego rozpoczyna się z dniem najwcześniejszym, w którym istnienie długu celnego zostało ustalone.
Dług celny jest to nałożony na osobę obowiązek uiszczenia należności przywozowych lub wywozowych, który stosuje się do towarów określonych zgodnie z obwiązującymi przepisami wspólnotowymi. Dług celny to zatem powstałe na mocy prawa (aktu normatywnego), a nie decyzji administracyjnej, zobowiązanie do uiszczenia należności celnych. Zgodnie z przepisami, w przywozie dług celny powstaje z chwilą:
a) przyjęcia zgłoszenia celnego lub
b) nielegalnego wprowadzenia towaru, bądź
c) usunięcia towaru spod dozoru, albo
d) zaprzestania spełniania obowiązku, którego niewykonanie powoduje dług celny, lub
e) umieszczenia towaru pod odpowiednią procedurą bez dopełnienia warunków wymaganych do takiego umieszczenia, albo
f) zużycia towaru na warunkach innych niż te, które przewidziano w obowiązującym ustawodawstwie.
W wywozie dług celny powstaje w chwilą, gdy towar opuści obszar celny Wspólnoty lub gdy osiągnie przeznaczenie inne niż to, które zostało dopuszczone przy jego wywozie poza obszar Wspólnoty z zastosowaniem zwolnienia z należności wywozowych, a przy wywozie ze Wspólnoty towarów objętych z tego tytułu, na mocy umów zawartych przez Wspólnotę, preferencjami w kraju trzecim – z chwilą przyjęcia zgłoszenia wywozowego takich towarów.
[spacer]
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.
Z wyrazami szacunku
