Art. 59 Ustawy przeciwdziałaniu narkomanii
1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, udziela innej osobie środka odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej, ułatwia użycie albo nakłania do użycia takiego środka lub substancji, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
2. Jeżeli sprawca czynu, o którym mowa w ust. 1, udziela środka odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej małoletniemu, ułatwia użycie albo nakłania go do użycia takiego środka lub substancji, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
Przepis art. 59 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przewiduje obok typu czynu zabronionego w postaci podstawowej (ust. 1), kwalifikowanej (ust. 2) typ czynu uprzywilejowany (ust. 3). Typ uprzywilejowany – wypadek mniejszej wagi odnosi się do obu postaci przestępstwa udzielania środków narkotycznych, zarówno do typu podstawowego, jak i typu kwalifikowanego. Takie rozwiązanie daje możliwość, ze względu na okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, gradacji zachowań sprawców i w uzasadnionych wypadkach potraktowanie ich szczególnie łagodnie. Ocena, czy zachodzi przypadek mniejszej wagi określony w art. 59 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 124) należy do sądu i uznanie takiego wypadku i zastosowanie ww. przepisu ma charakter fakultatywny. Przyjmuje się, że za przypadek mniejszej wagi można uznać jednorazowe udzielenie pojedynczych porcji środka odurzającego. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu – II Wydział Karny z dnia 17 grudnia 2014 r. II AKa 250/14
Trudno szukać definicji wypadku mniejszej wagi w uregulowaniach ustawowych, pozostaje zatem odniesienie się do reguł wypracowanych w orzecznictwie i doktrynie. Nie ulega wątpliwości fakt, że o przyjęciu wypadku mniejszej wagi winny decydować te okoliczności, które zaliczane są do znamion czynu zabronionego, charakteryzujących stronę przedmiotową i podmiotową czynu (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 1971 r., sygn. akt VI KZP 42/70, OSNKW rok 1971, nr 11, poz. 163). Pomijać zaś należy okoliczności związanych z osobowością sprawcy, trybem postępowania przed i po popełnieniu przestępstwa. Oceny tej nie powinna też kształtować nagminność takich czynów, gdyż są to wszystko okoliczności poza zakresem znamion przestępstwa.
Charakterystyka czynów zawierających znamiona przestępstw określonych w ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skłania by przyjąć jako wyznacznik różnic pomiędzy typem podstawowym a uprzywilejowanym poza ilością i rodzajem środka narkotycznego, stopień godzenia w dobro chronione przepisami tej jakże szczególnej ustawy.
Przykładowo, jednokrotne wspólne wypalenie „fifki” konopi z kolegami oraz dwukrotna sprzedaż temu samemu znajomemu po gramie ziela konopi za kwotę po 30 zł niewątpliwie należy zaliczyć do ilości nieznacznych. We wszystkich omawianych przypadkach oskarżony udzielał małoletnim ziela konopi (marihuany) a zatem środka odurzającego należącego do tzw. „miękkich” środków. Przyjmując za literaturą kryminalistyczną, że jedna tzw. „działka” wynosi od 0,3 do 1,0 grama marihuany, to gram marihuany dawał możliwość od jednokrotnego do trzykrotnego odurzenia się przez małoletniego.
[spacer]
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.
Z wyrazami szacunku.