Art. 58. ustawy przeciwdziałaniu narkomanii
1. Kto, wbrew przepisom ustawy, udziela innej osobie środka odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej, ułatwia albo umożliwia ich użycie albo nakłania do użycia takiego środka lub substancji, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Jeżeli sprawca czynu, o którym mowa w ust. 1, udziela środka odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej małoletniemu lub nakłania go do użycia takiego środka lub substancji albo udziela ich w znacznych ilościach innej osobie, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Art. 59. ustawy przeciwdziałaniu narkomanii
1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, udziela innej osobie środka odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej, ułatwia użycie albo nakłania do użycia takiego środka lub substancji, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
2. Jeżeli sprawca czynu, o którym mowa w ust. 1, udziela środka odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej małoletniemu, ułatwia użycie albo nakłania go do użycia takiego środka lub substancji, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
Dla przypisania sprawcy kwalifikowanego przestępstwa z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. Nr 179, poz. 1485 ze zm.) nie jest wymagana jednoznaczna i konkretna wiedza o tym, iż osoby, którym sprzedaje on bądź udziela nieodpłatnie narkotyków, nie mają ukończonych osiemnastu lat. Świadomość sprawcy co do tego faktu winna kształtować się w oparciu o wszystkie okoliczności sprawy i wystarczy, że będzie on godził się na taką ewentualność. Niezbędnym jest natomiast, dla przyjęcia odpowiedzialności z tego przepisu ustawy karnej wykazanie, że sprawca, który poszczególne akty czynności wykonawczej przewidziane z tego przepisu ustawy kieruje na osobę lub grupę osób, jest świadomy co do ich małoletności, bowiem posiada pełną wiedzę co do ich wieku, bądź też w oparciu o towarzyszące okoliczności przewiduje taką możliwość i godzi się na to. Świadomość sprawcy co do wieku ofiary powinna podlegać udowodnieniu, jak każdy inny fakt istotny dla odpowiedzialności.
Niezbędnym jest natomiast, dla przyjęcia odpowiedzialności z tego przepisu ustawy karnej wykazanie, że sprawca, który poszczególne akty czynności wykonawczej przewidziane z tego przepisu ustawy kieruje na osobę lub grupę osób, jest świadomy co do ich małoletności, bowiem posiada pełną wiedzę co do ich wieku, bądź też w oparciu o towarzyszące okoliczności przewiduje taką możliwość i godzi się na to. Zgodnie z utrwaloną praktyką orzeczniczą świadomość sprawcy co do wieku ofiary powinna podlegać udowodnieniu, jak każdy inny fakt istotny dla odpowiedzialności (zob. Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 1 kwietnia 2008 r., sygn. akt V KK 354/07, Biuletyn Prawa Karnego 2008/9).
Przestępstwo z art. 59 ust. 2 ustawy przeciwdziałaniu narkomanii jest przestępstwem umyślnym, a zatem dla przyjęcia odpowiedzialności karnej wynikającej z tego przepisu niezbędne jest ustalenie, że sprawca miał świadomość wszystkich jego znamion, w tym też małoletniości osoby, której m.in. udzielił środka odurzającego lub substancji psychotropowej, co może wynikać z jego konkretnej wiedzy dotyczącej wieku nabywcy, ale też z szeregu okoliczności towarzyszących np. wyglądu, znaczącej dysproporcji wieku, wspólnego zamieszkiwania, utrzymywania kontaktów towarzyskich, wspólnej nauki, czy miejsca transakcji jak chociażby na terenie szkoły, (podkreślenia Sądu Apelacyjnego; zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 marca 2010 r., sygn. akt II AKA 26/2010; Krakowskie Zeszyty Sądowe rok 2010, nr 6 poz. 53).
Przykład z sprawy sądowej
Analiza akt sprawy, jak i uzasadnienia wyroku Sądu I instancji, rzeczywiście prowadzi do wniosku, że zebrane dowody nie są wystarczające do przypisania oskarżonemu kwalifikowanej postaci przestępstwa z art. 59 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Spełnienie bowiem formalnego wymogu „małoletniości” osoby, której udzielane były środki odurzające, jest niewystarczające dla przypisania przestępstwa z art. 59 ust. 2 wskazanej ustawy. Sprawca musi bowiem mieć świadomość, że osoba, której udziela narkotyków nie ukończyła jeszcze 18 lat, a okoliczność posiadania przez sprawcę wiedzy co do wieku osoby, której udziela narkotyków, podlega udowodnieniu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2008 r., V KK 354/07.)
[spacer]
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.
Z wyrazami szacunku.
