Twoja sprawa z zakresu prawa karnego jest już wystarczająco stresująca. Nie powinieneś rozbijać banku tylko po to, aby upewnić się, że jesteś chroniony

Nadużycie uprawnień, niedopełnienie i przekroczenie obowiązków przez funkcjonariusza publicznego lub urzędnika w zamian za pieniądze czy łapówkę – art. 231 § 2 kk

Art. 231 kodeksu karnego

§ 1. Funkcjonariusz publiczny, który, przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

§ 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 działa nieumyślnie i wyrządza istotną szkodę,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

§ 4. Przepisu § 2 nie stosuje się, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona czynu zabronionego określonego w art. 228 łapownictwo pełniącego funkcję publiczną.

Istota przestępstwa z art. 231 § 2 KK polega na przekroczeniu lub niedopełnieniu obowiązków służbowych przez funkcjonariusza publicznego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej. Dla zakresu odpowiedzialności funkcjonariusza publicznego niezbędne jest zatem ustalenie jego obowiązków służbowych na zajmowanym stanowisku, zakresu przekraczania lub ich niedopełnienia, a także działania z zamiarem bezpośrednim w celu osiągnięcia wspomnianych korzyści. Źródłem obowiązków, uprawnień może być nie tylko określony zakres czynności ustalony przez przełożonych, ale przede wszystkim wynikają one z Konstytucji, ustaw, rozporządzeń, zarządzeń, wewnętrznych resortowych instrukcji.

Strona podmiotowa wskazanego przestępstwa obejmuje umyślność działania, a to oznacza, że funkcjonariusz publiczny musi obejmować swoim zamiarem zarówno przekroczenie uprawnień (niedopełnienie obowiązków), jak i działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego. Przekroczenie uprawnień wymaga wykazania, że podjęte przez sprawcę działanie nie wchodziło w zakres jego kompetencji lub było podjęte w ramach uprawnień, ale niezgodnie z przepisami prawa, statutem, czy ciążącymi na funkcjonariuszu publicznym obowiązkami. Na dodatek samo przekroczenie uprawnień nie wypełnia automatycznie znamion omawianego przestępstwa, bowiem konieczne jest jeszcze działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, przy czym nie może to być szkoda iluzoryczna.

Istota przestępstwa określonego w art. 231 § 1 KK sprowadza się do ustalenia u sprawcy zamiaru bezpośredniego lub wynikowego. Sprawca musi mieć świadomość w postaci pewności lub możliwości, że jego zachowanie narusza uprawnienia lub stanowi niewypełnienie obowiązków i że przez to działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego. Kwalifikowany typ przestępstwa określonego w art. 231 § 2 KK charakteryzuje się szczególnym nastawieniem psychicznym, decydującym o tym, że przestępstwo to może być popełnione tylko z zamiarem bezpośrednim. W prawie karnym nie jest dopuszczalne identyfikowanie przypuszczeń, ogólników lub domniemań z faktami pewnymi, prawdziwymi, kreującymi prawidłowe ustalenia faktyczne.

Znamię działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej może zostać sprawcy przypisane niezależnie od tego czy korzyść majątkową osiągnął sam oskarżony, czy inna osoba.  Działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nie jest równoznaczne z faktem, iż z czynu oskarżonych ktoś korzyść majątkową osiągnął. Nie sposób zgodzić się z poglądem, że działanie na szkodę interesu publicznego musi mieć wymiar uszczerbku o charakterze majątkowym.

O majątkowym charakterze korzyści decyduje to, że ma ona wartość ekonomiczną, wyrażoną kwotą pieniężną, której precyzyjne określenie nie zawsze jest możliwe. Przekazanie korzyści może nastąpić w związku z załatwieniem konkretnej sprawy (przed jej załatwieniem, w czasie jej załatwiania lub po jej załatwieniu), ale może być też tak, że osoba przysparzająca korzyść nie konkretyzuje czynności urzędowych, na których jej zależy. Wręcza korzyść w nadziei, że gdy czynności takie będą podejmowane „życzliwie doń ustosunkowany” funkcjonariusz publiczny da temu wyraz (wyrok SN z dnia 30 listopada 2016 r., sygn. akt: IV KK 230/16, wyrok SA w Poznaniu z dnia 30 października 2012 r., sygn. akt: XVI K 50/10).

Do znamion przestępstwa z art. 231 § 2 KK nie należy wysokość materialna szkody interesu publicznego lub prywatnego. Zbyteczne jest uzyskiwanie w tym zakresie opinii biegłego, zwłaszcza gdy koszty uzyskania takiej opinii mogłyby przewyższać materialną wysokość szkody interesu publicznego. Zauważyć należy, że dla bytu tego przestępstwa nie jest konieczne wystąpienie szkody, wystarcza natomiast to, iż niebezpieczeństwo powstania szkody realnie występuje, sama zaś szkoda nie musi mieć charakteru materialnego, możne mieć także charakter niematerialny, a nawet szkody moralnej.

[spacer]

W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.

Z wyrazami szacunku.

Adwokat Mateusz Ziębaczewski

Mateusz Ziębaczewski to doświadczony adwokat i jedyny w swoim rodzaju specjalista od prawa karnego. Swoją wiedzą i umiejętnościami służy klientom, pomagając im w najbardziej skomplikowanych sprawach karnych. Wybierając nas możesz mieć pewność, że będziemy w pełni oddani Tobie i Twojej sprawie. Z naszą kancelarią współpracują najbardziej znani profesorowie, doktorzy prawa oraz byli ministrowie, gdyż cenią jakość, pewność i bezpieczeństwo jakie oferujemy.

email telefon LinkedIn

Zobacz pozostałe wpisy autora

Kancelaria Prawa Karnego w Poznaniu. Prawo Karne Poznań