Twoja sprawa z zakresu prawa karnego jest już wystarczająco stresująca. Nie powinieneś rozbijać banku tylko po to, aby upewnić się, że jesteś chroniony

Posiadanie narkotyków tylko przez czas zażywania, brania, palenia czy użycia: marihuany, kokainy, konopi czy marihuany – art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

Na gruncie obowiązującego stanu prawnego nie ma żadnych wątpliwości co do tego, iż posiadanie środków narkotycznych na własne potrzeby, tj. w celu ich zażycia, nawet w małej ilości (pod warunkiem, że jest to ilość pozwalająca na choćby jednorazowe użycie danej substancji w dawce dla niej charakterystycznej zdolnej wywołać inny niż medyczny skutek) – jest karane, podobnie jak było karalne pod rządem ustawy poprzednio obowiązującej.

Analizując poniższe orzecznictwo Sądu Najwyższego i sądów powszechnych stwierdzić należy, iż wymienione orzeczenia wydane zostały na gruncie przypadków, w których oskarżeni jedynie zażywali środek odurzający lub substancję psychotropową i jedynie czasu zażywania mogło w stosunku do nich dotyczyć pojęcie „posiadania” tych środków.

Ciekawy wyrok wydano mianowicie na tle stanu faktycznego polegającego na tym, iż przebywającego w dyskotece oskarżonego „poczęstowano” dwukrotnie „lufką” marihuany w ten sposób, że nieustalony mężczyzna nabijał „lufkę”, którą obaj następnie wypalali przekazując ją sobie wzajemnie. Po powrocie oskarżonego do jednostki wojskowej, gdzie odbywał zasadnicza służbę wojskową, został on poddany badaniu przy użyciu narkotestu, wskutek czego stwierdzono, iż znajduje się pod działaniem środka odurzającego. To doprowadziło do postawienia oskarżonemu zarzutu z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Po rozpoznaniu kasacji od wyroku Sądu Rejonowego, Sąd Najwyższy uznał, iż na gruncie powyższych faktów nie ma wątpliwości co do tego, iż o „posiadaniu” przez skazanego środka odurzającego można mówić jedynie w czasie zażywania tego środka. W obszernych wywodach przedstawionych w uzasadnieniu powyższego wyroku stwierdził w konsekwencji, iż nie każde „używanie” wiąże się z „posiadaniem” rzeczy, oraz, że dysponowanie środkiem odurzającym związane z zażywaniem lub chęcią niezwłocznego zażycia przez osobę dysponującą środkiem nie jest posiadaniem rozumieniu art. 62 ww. ustawy. W związku z tym poza obszarem karalności pozostaje proces zażywania środka odurzającego lub substancji psychotropowej, który zawsze połączony jest z jakąś formą „dysponowania”, „dzierżenia”, „trzymania” tego środka lub substancji.

Bardzo zbliżonych stanów faktycznych dotyczą także inne orzeczenia Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych, w których uznawano, iż dysponowanie środkiem odurzającym lub substancją psychotropową w trakcie ich zażywania nie wypełnia znamion „posiadania” w rozumieniu art. 62 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. I tak:

 – w wyroku z dnia 2 grudnia 2009 r. w sprawie sygn. akt II KK 261/09 Sąd Najwyższy uznał, iż dysponowanie środkiem odurzającym lub substancją psychotropową w trakcie ich zażywania, nie wypełnia znamienia „posiadania” w rozumieniu art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, jest utrwalona. Ratio legis tego przepisu nie polega bowiem na ściganiu osób zażywających dawkę narkotyku, gdyż samo zażywanie narkotyków nie jest przez obowiązujące w Polsce przepisy prawa penalizowane. W ujęciu art. 62 ustawy z dnia 21 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii karalny jest natomiast każdy wypadek posiadania środka odurzającego lub substancji psychotropowej „wbrew przepisom ustawy”, a więc w celu dalszej sprzedaży lub udzielenia ich innej osobie, jak i w celu samodzielnego zażycia – czy to za jakiś czas czy niezwłocznie, gdy posiadanie to następuje w ilości pozwalającej na choćby jednorazowe użycie danej substancji, w dawce dla niej charakterystycznej, zdolnej wywołać u człowieka inny niż medyczny skutek, przy czym powyższy wyrok zapadł na tle ustaleń faktycznych, w świetle których oskarżony został zatrzymany w chwili zażywania (wstrzykiwania) heroiny

 – w wyroku z dnia 28 grudnia 2006r w sprawie sygn. akt II AKA 347/06 Sąd Apelacyjny we Wrocławiu stwierdził, iż „skoro zważy się, iż na podstawie przepisów ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. Nr 179, poz. 1485) nie są karalne zachowania polegające na używaniu środków odurzających i substancji psychotropowych, tym samym nie do pogodzenia z zasadami pragmatycznej interpretacji przepisów prawa jest przyjęcie, że za karalne może być uznane na podstawie art. 62 tej ustawy posiadanie tych środków trwające w czasie ich zażywania”, przy czym w sytuacji, której dotyczył, oskarżeni w trakcie trwania imprezy wspólnie palili marihuanę w ten sposób, że oskarżony (uznany za winnego występku z art. 58 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii) wyjął „lufkę” z marihuaną i „poczęstował” nią małoletnią oskarżoną, co do której uznano, iż słusznie uniewinniono ją od popełnienia przestępstwa z art. 62 ww. ustawy, albowiem trwające jedynie przez czas wspólnego palenia „posiadanie” „lufki” marihuany nie wypełniło znamion występku penalizowanego ta normą,

 – podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 stycznia 2010 r. w sprawie II KK 363/09 (publ. Biul. PK 2010/2/17 – 19), stwierdzając, iż „nie ulega wątpliwości, że ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii nie penalizuje wprost, ani poprzez przepisy zakazujące posiadania środków odurzających, samego zażywania narkotyków przez sprawcę. Intencją ustawodawcy było poddanie karalności posiadania środka narkotycznego w chwili stwierdzenia tego czynu. Takie posiadanie jednak powinno nosić cechy pewnej trwałości od momentu wejścia przez sprawcę w posiadanie środka odurzającego do momentu ujawnienia tego faktu przez organy ścigania. Nie jest przecież możliwe użycie środka odurzającego bez wcześniejszego wejścia w jego „posiadanie”. Poza obszarem karalności nadal pozostaje proces zażywania środka odurzającego lub substancji psychotropowej, który zawsze wiąże się z jakąś formą „posiadania”, „dysponowania”, „dzierżenia”, czy po prostu „trzymania” takiego środka. Wszystkie te formy dysponowania środkiem odurzającym w omawianej sytuacji nie mogą być uznane za jego „posiadanie” w rozumieniu art. 62 ww. ustawy. A zatem w przypadku użycia w całości środka odurzającego karanie takiej osoby za wcześniejsze jego posiadanie stanowiłoby obejście zakazu karania zachowania, które z istoty swej nie jest typizowane jako czyn zabroniony. Takie karanie byłoby wyrazem złamania podstawowych reguł procesu karnego, w szczególności zasady nullum crimen sine lege, przy czym powyższe orzeczenie zapadło także na tle sytuacji faktycznej, w której oskarżony został „poczęstowany” na ulicy „skrętem”, którego niezwłocznie wypalił, a w czasie późniejszych badań krwi wykryto u niego składnik psychoaktywny konopi indyjskich. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi – II Wydział Karny z dnia 11 lipca 2013 r. II AKa 73/13

[spacer]

W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.

Z wyrazami szacunku.

Adwokat Mateusz Ziębaczewski

Mateusz Ziębaczewski to doświadczony adwokat i jedyny w swoim rodzaju specjalista od prawa karnego. Swoją wiedzą i umiejętnościami służy klientom, pomagając im w najbardziej skomplikowanych sprawach karnych. Wybierając nas możesz mieć pewność, że będziemy w pełni oddani Tobie i Twojej sprawie. Z naszą kancelarią współpracują najbardziej znani profesorowie, doktorzy prawa oraz byli ministrowie, gdyż cenią jakość, pewność i bezpieczeństwo jakie oferujemy.

email telefon LinkedIn

Zobacz pozostałe wpisy autora

Jarocin Gostyń Szamotuły Pleszew Czarnków Trzcianka Oborniki Chodzież Piła Gorzów Wielkopolski Konin Turek Nowy Tomyśl Leszno Wolsztyn Grodzisk Wielkopolski Gniezno Słupca Skoki Kalisz Śrem Buk Kostrzyn Duszniki Kościan Września Środa Wielkopolska Murowana Goślina Ostrów Wielkopolski Kórnik Luboń Swarzędz Opalenica Wągrowiec Krotoszyn Pobiedziska Pniewy Rogoźno Wronki Powidz S uchy Las Biedrusko Tarnowo Podgórne Komorniki Dopiewo Przykona Kleczew Czerwonak Stęszew Kleszczewo Rokietnica Międzychód, Łódź Wrocław Warszawa Katowice Kraków Rzeszów Lublin Gdańsk Szczecin Zielona Góra Opole Śląsk Kielce Olsztyn Bydgoszcz, Mińsk Mazowiecki Wołomin Pruszków Radom Otwock Legionowo Garwolin Grójec Ciechanów Grodzisk Mazowiecki Płońsk Ostrołęka, Dwór Mazowiecki Żyrardów Wyszków Mińsk Mazowiecki Łomianki Marki Ząbki Józefów Konstancin Sochaczew Nadarzyn Wólka, Kosowska Tarczyn Góra Kalwaria Wiskitki Teresin Zaborów Węgrów Warka Sokołów Przasnysz Pułtusk Raszyn Siedlce Białystok

Kancelaria Prawa Karnego w Poznaniu. Prawo Karne Poznań