Art. 278. Kodeksu karnego
§ 1. Kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto bez zgody osoby uprawnionej uzyskuje cudzy program komputerowy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 4. Jeżeli kradzież popełniono na szkodę osoby najbliższej, ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.
§ 5. Przepisy § 1, 3 i 4 stosuje się odpowiednio do kradzieży energii lub karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego.
Przedmiotem przestępstwa kradzieży może być tylko cudze mienie ruchome, to jest rzecz przedstawiająca wartość materialną i mogąca być w związku z tym przedmiotem obrotu. Do przypisania przywłaszczenia rzeczy nie wystarczy stwierdzenie, że została ona samowolnie zabrana; znamienny bowiem jest i zamiar przywłaszczenia jako fakt psychiczny. W piśmiennictwie i orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że przepis art. 278 § 1 KK chroni nie tylko prawo własności, ale także nienaruszalność oraz zdolność do użytkowania rzeczy cudzych, do których określonemu podmiotowi przysługuje prawo własności, bądź który jest posiadaczem tych rzeczy, albo przysługują mu inne uprawnienia do rzeczy, wynikające z praw rzeczowych lub obligacyjnych. Sprawca tego przestępstwa narusza bezpośrednio zarówno dobro prawne właściciela rzeczy, jak i dobro prawne posiadacza rzeczy w dobrej wierze. Przepis art. 278 § 1 KK chroni więc także posiadanie, będące atrybutem własności, które może być faktycznie przekazywane innemu podmiotowi, np. użytkownikowi, dzierżawcy, najemcy czy prawnemu posiadaczowi rzeczy.
Do realizacji znamion kradzieży dochodzi wówczas, gdy następuje bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej (jak właściciel, posiadacz lub osoba posiadająca do rzeczy inne prawa rzeczowe lub obligacyjne) i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę. W żadnym wypadku nie spełnia więc znamion kradzieży dobrowolne przekazanie określonego przedmiotu innej osobie.
Nie można popełnić kradzieży, to jest zabrać rzecz w celu przywłaszczenia, nie wiedząc, że się tę rzecz zabiera.Kiedy jednak zabór ruchomości następuje w rodzinie wspólnie mieszkającej, a sprawca wyjaśnia, że zamierzał rzecz oddać po wykorzystaniu jej, niezbędne jest sprawdzenie tego, bo czyn taki może być wykroczeniem samowolnego użycia rzeczy, a nie kradzieżą. Osoba, która jest współwłaścicielem mienia ruchomego, nie może dopuścić się jego kradzieży.
Kwestia wartości mienia będącego przedmiotem zaboru stanowi kategorię obiektywną i tym samym stosunek do niej pokrzywdzonego nie decyduje o realizacji znamion określonego typu czynu zabronionego. Może mieć on natomiast znaczenie dla oceny społecznej szkodliwości (karygodności) czynu. W sytuacji, gdy wartość skradzionych przedmiotów budził wątpliwości, to sąd powinien poczynić w tym zakresie dokładniejsze ustalenia, ma to bowiem wpływ na kwalifikację prawną czynu zarzucanego oskarżonemu. Sąd winien dokładnie przeprowadzić postępowanie dowodowe, przesłuchać dokładnie pokrzywdzonego na okoliczność wyglądu, cech wewnętrznych skradzionych przedmiotów, a także ich wieku i dopuścić dowód z opinii biegłego na okoliczność wartości skradzionych przedmiotów.
O zamiarze zagarnięcia mienia można wnioskować z zachowań sprawcy składających się na elementy strony przedmiotowej przestępstwa, a nie tylko z jego wyjaśnień. Koniecznym warunkiem przestępstwa zagarnięcia cudzego mienia jest, aby sprawca działał ze zrealizowanym zamiarem trwałego pozbawienia właściciela możności dysponowania tym mieniem. Kryterium odróżniającym dokonanie od usiłowania przestępstwa jest stwierdzenie osiągnięcia władztwa nad rzeczą, ale władztwo to musi być pełne, trwałe i niezależne.
Z kolei wypadek mniejszej wagi to sytuacja, w której znamiona przestępstwa – zwłaszcza przedmiotowe – cechują się niewysoką szkodliwością, na tyle niewielką, że nie powinno się stosować do jego sprawcy zwykłych zasad odpowiedzialności za dane przestępstwo. Oceny tej nie należy wiązać z osobowością sprawcy ani trybem jego poprzedniego życia czy zachowaniem po popełnieniu przestępstwa, ani z nagminnością takich czynów. O wypadku mniejszej wagi nie świadczy tylko wartość przedmiotu czynu, trzeba mieć na uwadze szczegółową analizę okoliczności towarzyszących zachowaniu się sprawcy.
[spacer]
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.
Z wyrazami szacunku.
